Gözleri Ömre Bedel !
Baykuşlar kim ne derse desin benim için hiçbir zaman negatif duygular barındırmadı. Uğursuzluk getirdiği komedisine hiç inanmadım. Benim için onlar gizem ve bilgeliğin simgesiydiler.
Kuş fotoğrafı çekmeye başlarken beni en çok tetikleyen şey baykuşlar olmuştur. En büyük hayallerimden biriydi o zaman bir baykuş fotoğrafı çekmek.
Yağmurlu bir İstanbul günüydü. Kuş fotoğrafçıları bilir, yağmurlu havada, ışığın az olduğu bir günde arazi derttir ve gözlem içindir genellikle. Hiç kukumav görürüm umudu yoktu tabi ki ben de. Fikret abi ve Nurhan hanım ile Çatalca kum ocağı civarında turluyorduk. Fikret abi kukumav var dediğinde kalbimin nasıl attığını an gibi hatırlarım. Sanki yıllardır görmeyi arzu ettiğiniz ünlü bir kişi size doğru geliyordu. Vizörden bakarken gözgöze geldiğimiz o an kalbim duracak gibiydi. Bir hayalim daha gerçek olmuş, karşımda bana bakınıyordu. Uzaklaşında elimde dürbün bir kaç dakika daha takip ettim. Yüzümde ki şapşal gülümseme dakikalarca durdu ve eve gelene kadar sanırım sayısız defa fotoğrafına baktım.